Maandag 24 juli 2017

Blog - Bij de bus van Katusha is de opluchting groot, de Tour de France is 'done and dusted'. Links en rechts ploppen bierflessen open en over het hek wordt een stapel versgebakken pizza's doorgegeven. De renners graaien gretig in de stapel en met grote happen verdwijnen hele punten naar binnen, een spoor van vet en kaasslierten op de kin achterlatend. 

Nummer 126 heeft er weinig oog voor, zijn aandacht gaat uit naar zijn Marion. Ze straalt van trots, haar Maurits heeft zijn allereerste Tour de France uitgereden en staat drijfnat van het zweet voor haar. Drijfnat, mijn welgemeende schouderklop laat me met een vochtige hand achter. Als hij de bus induikt voor een verfrissende douche en een droge outfit hou ik Marion gezelschap. Ze kan het nog niet geloven, haar Maurits heeft het geflikt. Hoe anders zag het eruit toen na een topjaar met een acte de présence in de Giro d'Italia bij Vacansoleil plots de stekker eruit ging en de jonge Tukker plots met lege handen stond. Geen plek meer op het hoogste niveau, maar onderdak bij Piels en uiteindelijk Roompot. Katusha bleek niet alleen een mooi avontuur maar ook de plek voor de poepiesjieke Automobile Club de France op de Place de la Concorde waar de teambus nu geparkeerd staat. 

Uit die teambus stapt een duidelijk opgefriste Maurits, in zijn handen een shirt met rugnummers. Hij drukt het in mijn handen, het is voor mijn collectie. Het gebaar tekent de renner, we hadden het wel afgesproken, ik heb inmiddels meerdere shirtjes in de maat die mijn voor geen meter past (inderdaad, ik heb het wel eens geprobeerd) in de collectie hangen, maar het had niet meteen net na de finish gehoeven. Ik laat de twee geliefden alleen, ze zullen ongetwijfeld nog een tijdje baden in de euforie van het moment, en ga terug naar het monumentale pand van Automobile Club de France. Poepiesjiek noemde ik het al en ik kan het weten. We bivakkeren al bijna de hele dag voor en in het prachtige pand. In de ochtend om de Amerikaanse wielerkunstenaaar Mike (tres connu dans les Etats Unis! ) de kans te geven een paar nieuwe werken te maken, in de middag om ons te wentelen in de luxe van een V. I. P. Tour de France after party georganiseerd door fietsenfabrikant Trek en het sjieke Trek Travel. 

We vallen uit de toon, drie weken in een camper op jacht naar de Tour heeft ons niet alleen fysiek uitgewoond, in onze bagage zit nog nauwelijks een schoon stuk kleding en dan nog kleding die vooral uitgezocht was voor het leven van Tour-volger. Een stelletje clochards, alleen de net uit Londen overgekomen Gerry valt niet op in het gezelschap dat grotendeels bestaat uit klanten van Trek Travel die net twee weken geheel verzorgd door Frankrijk fietsten. Ze zijn uitgelaten en gieten de rijkelijk stromende champagne in een fiks tempo naar binnen. Ik laat het bier deze keer staan en sluit me aan, met een glas bubbels in de hand op een dakterras met uitzicht over heel Parijs de doorkomst van de renners aanschouwen is verdomd aangenaam. Of het drie uur in de brandende zon wachtend op een enkele doorkomst van het peloton verslaat, daar ben ik nog niet over uit. Ik weet wel dat ik langs de kant van een doorgaande weg weinig chocoladetaart versierd met bladgoud tegen kwam. Hier wel en als de persconferentie van de Trek-Segafreddo ploeg plots naast me plaatsheeft stop ik snel een tweede punt naar binnen. Dan probeer ik mee te luisteren wat Alberto Contador te vertellen heeft en zet Mollema en De Kort op de foto. Ik laat nog snel even mijn toegangspas signeren, een mooi souvenir van deze fantastische afsluiter, ruim drie weken crossen door prachtig Frankrijk en besluit de avond op het balkon met een glas whisky. 

Maandagmorgen in alle vroegte neem ik afscheid van mijn reisgenoten, ze hebben een vroege vlucht naar Chicago en de taxi staat al klaar. Bij beide heren bespeur ik natte ogen en ik zal niet ontkennen dat het mij ook niet onberoerd laat. Tot zover de Tour de France, dank voor het lezen en het accepteren van een enkele spel- of taalfout. Achterin een hobbelende camper zitten op een bochtige bergweg ergens in Frankrijk is niet de meest perfecte werkplek.

Tekst en foto: Erik Jan Jansen