Zondag 23 juli 2017

Blog - Parijs, Place de la Concorde, 9 uur in de ochtend. De taxichauffeur is volledig verrast en wordt gek van frustratie, overal waar hij in wil draaien staan dranghekken. We proberen bij de prestigieuze Automobile Club de France te komen, ons verblijf van de dag. Voor ons zijn de afzettingen niets nieuws en we willen eruit maar eindigen bijna een kilometer en vier euro meer verderop.

Parijs, de stad van de romantiek, voor de Eiffeltoren gaat een boomlange toerist op zijn knieën en vraagt haar, temidden van duizenden andere toeristen, ten huwelijk. Beschaamd zegt ze ja terwijl haar beste vriendin, die duidelijk in het complot zit, alles vastlegt met haar telefoon. Parijs, alles heeft hier een prijs. Onbeschaamd kost een kop koffie of een glas bier, geserveerd door een ober met een overduidelijke maffia-achtergrond, op een terras een godsvermogen. Een glimlach kan er niet af. 

De tegenstelling kan niet groter zijn, na drie weken door het mooie Frankrijk te hebben getrokken, is Parijs een harde klap in het gezicht. Alleen de reis met de metro, na 4500 kilometer in een camper, is dodelijk vermoeiend, het gesleep met een teveel aan bagage op smalle trapjes en te snel sluitende metrodeuren, mijn halve fiets zit op een gegeven moment tussen de deuren, we kennen betere momenten. Het hotel is een oase, echte bedden en een fatsoenlijke badkamer en een blik op de Eiffeltoren vanuit het raam. 

Parijs, ons avontuur eindigt hier vandaag en het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik een camperplaats in Düsseldorf op fietste en voor het eerst mijn reisgenoten in levende lijve zag. Een avontuur dat een jaar of tien geleden online begon, toen ik op een avond vanachter mijn laptop stuitte op een aardige wielerwebsite van ene Mike Valenti. Ik plaatste er wat verhalen en foto's van mijn eigen ritten, kwam in contact met deze man en zo ontwikkelde een bijzondere vriendschap. Een jaar geleden kwam de mail, ik wil naar de Tour en jij moet mee. 

En zo staan we dan een jaar later op een langzaam volstromende en winderige Place de la Concorde in Parijs. In het hoofd een schat aan herinneringen, wachtend op de laatste doorkomst van de renners. Die zijn overigens nog onderweg met het vliegtuig. Vanmorgen om half elf stonden bij hun hotels in en rond Marseille de bussen om hen naar het vliegveld te brengen. Bij de meesten zal de opluchting groot zijn, maar 105 kilometer af te leggen en vervolgens in de armen te vliegen van hun geliefde. Eindelijk rust. We gaan het meemaken! 

Tekst en foto: Erik Jan Jansen