Vrijdag 21 juli 2017

Blog - Voor het in eerst in drie weken Tour de France ben ik tot bijna in tranen geroerd door de schoonheid van het landschap. We zijn op weg naar Parijs en rijden over de Route National 85 van Gap naar Grenoble langs het Lac du Sautet. De bergen hier zijn onaards schoon, om het maar eens op z'n Vlaams uit te drukken. Kaarsrechte rotswanden en punten scherp als het mes van een guillotine, die het het wolkendek in tweeën snijdt als ware het de nek van een edele tijdens de Franse revolutie. 

Mijn licht emotionele gevoeligheid wordt ongetwijfeld mede veroorzaakt door een gevoel van ongelooflijke moeheid. Inmiddels ben ik 21 dagen onderweg door Frankrijk en afgelopen nacht heb ik bijna geen oog dicht gedaan. Het gesnurk van 'Birdman' Keith lijkt met de nacht toe te nemen, mijn super geluidsisolerende oordoppen maskeren de resonantie van zijn mijn onderbuurman niet. En dan te bedenken dat de veroorzaker van deze slapeloosheid degene was die het meest opzag tegen het gesnurk van anderen. 

We komen door Le Mure, waar de Tour de France twee dagen geleden van start ging. Ik betwijfel of het er zo'n gekkenhuis was als vanmorgen bij de start in Embrun. Aangewakkerd door de doorkomst van het Tour-circus gisteren is er al vroeg een enorme massa op weg naar de plek waar de langste etappe van dit jaar van start gaat. Niet in het centrum van het oude stadje Embrun, maar kilometers verder, op een steenworp afstand van onze camping aan de rand van het meer. Opnieuw kreeg u thuis prachtige beelden te zien terwijl de werkelijkheid anders is, een modderige parkeerplaats met wat miezerige dennen. 

Het is dan ook niet gek dat de renners weg willen van deze plek, een kwartier te vroeg heerst er plots opwinding en blijkt het startschot zojuist gegeven te zijn. Ik zit twintig meter verderop nog lekker aan mijn sandwich te knabbelen en wordt verrast. Ik ben niet de enige als ik om me heen kijk. De chaos is compleet, links en rechts starten de teambussen terwijl Gendarmes tegenstrijdige aanwijzingen geven, loop links, nee loop rechts. Ik volg de aanwijzingen halfslachtig op om  zodra ik de desbetreffende Gendarme voorbij ben, mijn eigen plan te trekken. Dat doe ik al dagen, samen met Mike, maar die heb ik vandaag niet kunnen vinden. Chauffeur Keith heeft meer moeite om tegen de regels in te gaan, hij is te beleefd en ik raak hem dan ook een paar keer kwijt. En dat op de dag dat hij zijn trouwe pols-GPS in de camper heeft laten liggen. Gelukkig was er bij de start te weinig ruimte om gele petten uit de delen en is hij de enige die er wel een op heeft. Ik zie zijn pet steeds weer in de meute opduiken en we weten de camper terug te vinden. 

Terwijl de renners hun langste dag in het zadel beleven, leggen wij onze langste verplaatsing af, Embrun - Parijs. Ruim 700 kilometer. We missen de doorkomst in het prachtige Lourmarin, waar Albert Camus begraven ligt. Met mijn ogen dicht haal ik flitsen uit mijn geheugen naar boven. Het moet een jaar of tien geleden zijn inmiddels, een romantische fietsvakantie met mijn lief door Frankrijk, we bezoeken het graf van de beroemde schrijver wiens boeken verplicht op de literatuurlijst Frans stonden en nemen een klein aandenken mee. Een stekje van een witte lelie aan de rand van het graf. Dat stekje overleefde een kleine 1000 kilometer in een zakje met vochtig toiletpapier en is inmiddels een flinke plant geworden die ons jaarlijks verrast met een prachtige bloem. De enige plant in de tuin met een naam, Camus. 

Of we vanavond in Parijs ook eten in het favoriete restaurant van Camus, Brasserie Lippincott in de wijk Saint Germain eten? Ik ben bang van niet....