Vrijdag 21 juli 2017

Blog - Ruim tweeënhalf uur nadat Warren Barguil zegevierde op de Izoard fiets ik door Embrun, vandaag de plek waar het Tour de France circus doorheen sjeest en datzelfde circus morgen start. Mijn missie van dit moment heeft weinig te maken met de Tour, ik ben op zoek naar een dronken Engelse vrouw die al een paar uur spoorloos is. Dat had u niet verwacht en ik kan probleemloos beamen dat ik geen moment had verwacht dat mijn dag zo zou uitpakken.

Want die dag begon uitstekend, we zijn gisteravond terecht gekomen op een camping vol met vakantiegangers die geen idee hebben dat de Tour de France op nog geen halve kilometer hiervandaan langskomt. Dat is perfect, het betekent dat we niet achteraan hoeven te sluiten in een rij tourvolgers die na dagn in het wild kamperen toe is aan een welkome douche. Daar zijn we hard aan toe, de afgelopen drie nachten hebben we in het wild gestaan, geheel aangewezen op datgene wat onze camper te bieden heeft. En dat is best veel, als ervaren kampeerder zal ik niet ontkennen dat een goedgevulde koelkast, een keuken met een driepits gasstel en een onboard toilet het leven onderweg behoorlijk vergemakkelen. Maar zonder externe stroomtoevoer moeten we het doen met slechts één USB-aansluiting om al onze telefoons en batterijen voor de mobiele WiFi op te laden. Dat is geen pretje, je zou denken dat je als bouwer van een mobiele voorziening toch beter na zou denken over het concept van die voorziening. Zeker als je het voertuig uitrust met genoeg accuruimte om anderhalve week in het wild te bivakkeren. De eerste rush na het inparkeren van onze licht gehavende camper is dan ook het zoeken naar een stroompunt en eenmaal gevonden alles met een stekker in te pluggen. 

Deze morgen zijn we op tijd op pad, Embrun ligt niet ver van startplaats Briançon, de hoogstgelegen stad van Frankrijk. Dat betekent dat het peloton vroeg langskomt en de reclamekaravaan nog eerder. Vandaag wordt het de dag van het perfecte shot, van de perfecte video, de money-shot die straks in de USA het verhaal moet gaan brengen. Er zijn genoeg vakantiegangers die wel in gaten hebben dat de Tour langskomt want de weg in en net buiten het dorp is vergeven van de mensen. Ze wachten zoals altijd op de reclamekaravaan. We gaan verder, negeren voor de zoveelste keer een order van een Gendarme om lopend verder te gaan, we zijn geen rookies meer maar weten inmiddels van de hoed en de rand. We fietsen dus door en vinden de perfecte plek verderop, een mooie achtergrond van bergen en niemand die in de weg staat. 

De schildersezel wordt opgezet en Mike, de wielerkunstenaar uit Amerika (de Chicago, trés connu dans les Etats Unis) gaat aan het werk. Dat valt op, hij is een perfect doelwit voor de geoefende gooiers van de reclamekaravaan en moet regelmatig opzij springen om niet full frontal geraakt te worden. We oefenen ons 'money-shot' een paar keer en als de koplopers eraan komen zijn we klaar. Ik sta met één voet net niet in het water van de sloot naast de weg, met twee telefoons in de hand, eentje in de videostand en de andere in de mitrailleurfotostand. De helikopter nadert en de, enorme, kopgroep komt langs. Maurits Lammertink is een van hen, hij herkent meteen de man met een schildersezel en de idioot met twee telefoons erachter, lacht en zwaait. Als we de beelden terugkijken zijn ze perfect, zowel de foto's als de video en als het peloton voorbij is, de mannen van Froome voorop, zoeken we een terras in de schaduw op. We hebben net een kleine twee uur in de bloedhete zon gestaan en zijn gekookt. 

Aan de tafel achter ons zit een Engels echtpaar met, naar het eruit ziet, hun zoon en dochter. De vrouw ziet Mike werken aan een derde schilderij van de dag en is verkocht, ze wil alle werken van vandaag kopen. Er wordt een deal gemaakt en ze gaat op zoek naar een pinautomaat, tenminste, eerst nog een sigaret roken en haar halve liter bier leegdrinken. De halve liter worden er meer als blijkt dat de dichtstbijzijnde automaat niet werkt en eerst de finish op TV gekeken moet worden. In de laatste 50 kilometer van de koers gaan er meerdere glazen naar binnen, zowel bij Sarah, zoals de Engelse blijkt te heten, als bij haar echtgenoot. We slaan beleefd de ene na de andere bier af, ik heb nog vaag een plan in mijn hoofd om een rondje te gaan fietsen in de omgeving hier en wil helder blijven.

Maar goed ook, want als Sarah direct na de finish op pad gaat om in het dorp te pinnen blijkt het een verstandige keuze. Als er 2 uur verstreken zijn en wij ons ongerust maken biedt ik aan om eens te gaan kijken waar de dame uithangt. Haar manlief neemt het aanbod aan, met zijn bijna 200 kilo ziet hij er wel een beetje tegenop om de beklimming naar het dorp aan te gaan. En zo komt het dat ik op zoek ga naar een dronken Engelse vrouw, . Ik weet haar uiteindelijk te vinden als ik bij een pinautomaat sta, plots zie ik haar lopen, een vol glas bier in de ene hand, een volle fles "I don't like this beer" in haar andere hand, een Tour de France routepijl onder de arm. Zachtjes maar dwingend neem ik haar mee. Ze blijkt onderweg meegenomen te zijn door Australiërs en Canadezen die haar op een paar drankjes trakteerden. Ik overhandig haar aan een opgeluchte echtgenoot en begrijp dat drie van haar pasjes zijn ingeslikt tijdens het pinnen, ze heeft echter wel een geslaagde poging gedaan en de koop is gesloten. Vol ongeloof fietsen we later terug naar de camping hebben we dit echt meegemaakt? 

Tekst en foto: Erik Jan Jansen