Zondag 16 juli 2017

Blog - 'So, who's the cook?' Plots staan er twee Engelsen naast ons. Ze blijken onze avonturen in de Tour de France op de voet te volgen via Facebook en herkennen ons terwijl we aan het werk zijn in de brandende zon . 'You're the one drawing, we saw you before,  and you were stealing some of those signs', ze zijn echt goed op de hoogte. 

We staan ergens op 70 km van de start, net buiten het plaatsje Aumont-Aubrack. De reclamekaravaan moet hier rond een uur of één langskomen en de renners rond een uur of drie. Ik heb zojuist mijn was aan een provisorisch lijntje in de zon gedroogd, terwijl de Amerikaanse wielerkunstenaaar Mike al druk aan het tekenen en schilderen is. Het thema van vandaag is duidelijk, de Tour-volger. Drie dames van de locale Plombiers vinden het prachtig. Ik moet diep in mij vocabulaire duiken om het gesprek gaande te houden, de drie staan al de hele dag in de brandende zon en zijn blij dat ze even vijftien minuten iets anders mogen doen. Ze hebben lol en even later staan we op hun Facebook, buik in en met een brede lach. 

In de tussentijd is het Maurits Lammertink gelukt om vanuit de achtervolging aan te sluiten bij de kopgroep. Het is een flinke groep waarin drager van de bolletjestrui Barguil er alles aan zal doen om zijn trui veilig te stellen. Misschien heeft hij zelfs wel plannen voor de dagwinst. Bauke Mollema en Dylan van Baarle geven ook acte de présence in de kopgroep, een mooi gezicht, drie Nederlanders voorin op een etappe met een paar venijnige klimmen. 

Of de drie Nederlanders ook werkelijk een rol mogen spelen, dat antwoord moet ik nog even schuldig blijven. Als de laatste renner gepasseerd is loop ik meteen naar onze camper verderop. Tot grote hilariteit van Mike. De Amerikaan vertelt me later hoe grappig het was; 'so I turned around and everybody's still watching the road waiting for nothing to happen, but I see one man, in a bright yellow shirt beating me to the MoHo (motorhome). You!' 

Inmiddels zit ik alweer een uur of drie in die MoHo en we rijden voor mijn gevoel  half Frankrijk door. De Tour de France volgen is onmogelijk, er is geen internet en tijd om in een dorpscafé voor de tv te gaan zitten hebben we niet. We verheugen ons op de rustdag morgen maar waar we die doorbrengen, geen idee. Ergens achter Puy-en-Velay. Daar pikken we dinsdag een journalist van het NRC op. Hij gaat een dag mee voor een verhaal over de eerste Amerikaanse artiest die de Tour de France in inkt en waterverf verslaat. Eerst maar even zien waar we vandaag  terecht komen. Voorlopig zitten we vast achter een enorme landbouwmachine van een bekend Amerikaans merk met een springend hert. Ik begrijp dat de machines gemaakt worden, ergens om de hoek van waar mijn reisgenoten wonen. Vive le Tour!