Zaterdag 15 juli 2017

Blog - De verkeerde mannen, Mauits Lammertink had vandaag de verkeerde mannen mee op het moment dat hij wegsprong uit op topsnelheid richting finish jagende peloton. Wild beuk ik mijn linkerbuurman tegen zijn elleboog terwijl ik wijs naar het grote scherm net achter de finish in Rodez; "c'est mon ami" roepend. Dan draai ik me om, naar mijn Amerikaanse vrienden en roep "it's Maurits!" Beide zitten meteen rechtop, ze hebben deze vriendelijke Tukker in hun sporthart gesloten

Samen volgen we de ontwikkelingen. Maurits heeft drie man mee, Caruso, Perichon en Arndt. Vooral de laatste is een pain in the ass, zijn enige doel is om de boel te controleren. Op het grote scherm, we zien eindelijk een stuk van de Tour op TV, is te zien dat Maurits een paar keer gefrustreerde gebaren maken. Dan gaat hij alleen, het puntje van de bank wordt nog iets kleiner. De dappere Tukker gaat het niet halen, op kop van het peloton hebben BMC en Sunweb inmiddels de nabranders aangezet, het gaat oerendhard. Helaas, ik weet dat Lammertink al dagenlang knokt om mee te zitten, maar, zoals hij nu ervaart, in de Tour de France is dat makkelijker gezegd dan gedaan. 

De finish zie ik op het grote scherm. De finishstraat in Rodez is krap, luidruchtig, heet en overbevolkt. Net na de finaleklim zit er een soort van flessenhals in het straatbeeld waardoor enorme opstoppingen ontstaan. We zijn al vroeg bij de finish, het is de plek waar Mike wil zijn, live een kunstwerk wil maken. We houden het vol totdat hij klaar is, dan is het hoog tijd om weg te komen, "it's fucking crazy around here!" Hoe crazy blijkt maar weer na de finish, als ik zie dat een dikke man met een pasje om zijn nek Alberto Bettiol van Cannondale gewoon omver loopt. De renner gaat tegen de vlakte, ontvlamd in woede en deelt een paar rake klappen uit. De adrenaline zit nog tot in de topjes van de oren, amper 50 meter van de streep.

In de schaduw het vele 20 en 21-eeuwse beton volgen we de laatste 50 kilometer. Beton dat u vandaag niet op televisie zag. Over de hele wereld kregen de kijkers prachtige beelden voorgeschoteld van het middeleeuwse centrum, met z'n mooie kathedraal. Beelden die deels al weken geleden geschoten werden, of rond de doorkomst van de reclamekaravaan. Beelden die de kijker de indruk geven dat het peloton midden in de stad finisht. De werkelijkheid is anders, de finish ligt eigenlijk bijna altijd buiten de oude stad, ergens op een bedrijventerrein, waar asfalt is, een route is voor alle voertuigen om na de etappe weer weg te kunnen, naar de volgende startplaats. Toch komen de renners wel in het oude stadscentrum, als we terug fietsen naar de plek waar onze camper geparkeerd staat, worden we ingehaald door Andre Greipel. Doodgemoedereerd rijdt hij door rood en verdwijnt uit het zicht.