Vrijdag 14 juli 2017

Tour de France - Hotel l'Union is al enige tijd geleden dichtgetimmerd, tegen de gevel hangt een dakloze een sigaret te roken en aan de overkant, naast de ingang van de kerk heeft een andere dakloze zijn bedje gespreid. Ik ben zoek naar een baguette en loop langs een hoop gesloten winkels, een groot deel voor altijd, een bord 'a louer' op de winkelruit, slordig gekrabbeld telefoonnummer eronder, anderen gesloten omdat het een nationale feestdag is. Het is le Quatorze Julliet en dat betekent in Saint-Girons dat bijna alles dicht is.

Ik weet uiteindelijk een boulanger te vinden, maar dat is waarschijnlijk ook de enige die open is, gezien de enorme rij voor de deur. De Tour de France start vandaag in het stadje maar het is bij de middenstand blijkbaar niet doorgedrongen dat zo'n start misschien goed kan zijn voor de omzet. En dat terwijl tijdens mijn zoektocht naar brood zie dat de plaatselijke winkeliers wel wat extra omzet kunnen gebruiken. Hun panden zien er in ieder geval niet al te florisant uit en kunnen wel een lik verf gebruiken. 

De desolate aanblik van de binnenstad vormt een groot contrast met het helse lawaai rond de start van de Tour. Enorme speakers spuwen urenlang opzwepende muziek uit die weerkaatst tegen de gevels van het smalle straatje waar de startstreep is getrokken. Het beukt tegen de trommelvliezen en communicatie met elkaar is bijna onmogelijk. Het lawaai wordt versterkt door de komst van petjes en shirts uitdelende Toursponsors, die het publiek naar ongekende hoogten van waanzin weten te drijven. 

Op het grote podium worden dansvoorstellingen gegeven, krijgen de rennertjes van de de lokale wielervereniging allemaal een gele helm uit handen van een regionale Tour-renner en wordt de presentielijst getekend. Vandaag krijgt elke Franse renner een microfoon onder de neus gestopt terwijl het toegestroomde publiek zich de handen kapot applaudisseert. Het is de Tour de France en de voertaal is dan ook Frans, totdat gele truidrager Aru ten tonele verschijnt. Dan is er plots een woordje in het Italiaans. 

De reclamekaravaan veroorzaakt naast een extra bult lawaai weer de nodige opwinding. Ook nog steeds bij mij, het is een soort van behendigheidsspel op reactievermogen. Inschatten waar iets terechtkomt als het geworpen wordt vanuit een passerend voertuig. Mike lacht zich een hoedje als hij mij bezig ziet, mijn armen lijken telescopisch lang vergeleken met de korte armpjes van de meeste Fransen en graaien dan ook net iets verder dan de rest. Het levert in ieder geval een AG2R-shirtje op en het doodt de tijd, het wachten op een start, doorkomst of finish van het peloton in een drieweekse wielerkoers kan behoorlijk vermoeiend zijn.

De Amerikaan Mike gebruikt die tijd om te doen waarvoor hij naar Frankrijk gekomen is, kunstwerken maken. Chauffeur Keith alias Birdman gebruikt de tijd om de omgeving te verkennen, vogels te kijken of om het meest perfecte plekje langs het parcours te vinden vanwaar hij kan observeren. Hij komt tussendoor hoogstens een keer informeren of ik al een lunch geregeld heb, thuis smeert hij zijn eigen boterhammen niet en ik ben inmiddels gewend om de innerlijke mens te verzorgen zodra we een goede werkplek hebben gevonden. Ik scout routes door de stad, zoek de bakker en regel rond een uur of drie een koud biertje voor Mike. Vandaag kon ik Birdman helemaal blij maken, de enige niet gesloten bakker in town had heerlijke worstenbroodjes. Birdman is er gelukkig mee, net zo gelukkig als Warren Barguil die winnend boven komt op de Mur de Péguère. Le Quatorze Julliet krijg de winnaar die een Franse feestdag past. 

Tekst en foto: Erik Jan Jansen