Woensdag 12 juli 2017

Blog - Met nog 6 kilometer te gaan in de 12e etappe van de Tour naar Pau komen weer in de beschaafde wereld. De afgelopen uren is onze camper over de meest verafgelegen, kronkelige landweggetjes gekropen. We zijn hedendaagse pioniers op weg naar de Pyreneeën, navigeren niet op kaart en kompas of de sterren, maar met een lijstje plaatsnamen op papier en Gretchen, soms ook wel Mathilda genoemd, oftewel Google. Zonder verbinding is ook Google soms hopeloos verloren. Frequent moet er dus gekeerd worden en ik weet nu al dat onze chauffeur Keith, de enige die met een handgeschakelde bak kan rijden, straks helemaal naar de vaantjes is. 

Net als Kittel voor de vijfde maal winnend over de streep komt zijn we weer afgesloten van de buitenwereld. Vanmorgen maakte ik nog even snel een selfie met de man in de groene trui bij de start in hoe heet het dorp ook alweer. Via Rachel van SRM konden we vrij rondlopen in het afgeschermde gebied. In het Village d'Etappe bijvoorbeeld, waar we vieze Senseokoffie dronken en de appeltaart, van de fabrikant die de gewilde cakejes bij duizenden uitstrooit in de reclamekaravaan, eerlijk gezegd net zo smerig is. De man die 19 jaar geleden in Pau won loopt er ook rond, met een microfoon van de NOS onder zijn neus en twee fotocamera's om zijn schouder. 

Het is een gekkenhuis in het dorp waar normaal maar 2000 mensen wonen en nu zo'n 20.000 wielergekken de boel op de kop zetten.

Rond de bus van de man in het groen, Kittel is het vergeven van de fans. Dat is ook het geval bij de extra bewaakte teambus van de man in het geel, 'Staakmans' Froome. Mensen verdringen zich om de bus in de hoop een glimp op te vangen van de beoogde Tourwinnaar. Ondertussen rijden renners op een neer naar het podium waar ze het starttableau tekenen. De ruimte is beperkt en in de drukte dreigen valpartijen voor de coureurs, nog voor de start. Het is zelfs zo krap dat ik mijn tenen moet krullen om te voorkomen dat ze platgereden worden door een ploegwagen. 

Ter hoogte van de Katusha-bus staat Maurits Lammertink ontspannen te praten met zijn ouders. Die zijn net aangekomen en blijven tot aan Parijs voor of achter het circus aanrijden. Ik had al een paar dagen een interviewafspraak staan met de vriendelijke en rustige Tukker. Een goede vent, ik krijg elk jaar wel een shirt van hem voor mijn collectie, meestal zonder erom te hoeven vragen en we hebben deze Tour regelmatig contact. Hij staat me dan ook uitgebreid te woord en ik vind het mooi om te zien hoe hij te midden van de gekte de rust zelve blijft en toch geniet. Maurits rijdt vandaag voor Kristoff en ik lees zojuist dat die de punten van de tussensprint pakte. 

Ik kom ook tot mijn grote vreugde Filemon Wesselink tegen bij de bus van Sunweb. Ik zet mijn camera aan en vraag waar mijn 20 euro blijven. Hij blijkt geen contanten bij zich te hebben, alleen een bankpas. Ik geef hem nogmaals een kaartje van mijn Amerikaanse vriend Mike Valenti en laat hem verder gaan met zijn job. Die video is hier te zien en het blijkt uren later wel effect te hebben. Mike krijgt een mail van het productiebureau met de vraag om bankgegevens. Ik ben Filemon een biertje verschuldigd als ik heb weer tegenkom. En ik heb zo'n gevoel dat dat wel gaat gebeuren.... 

 

Ontmoeting met Filemon in de tour pic.twitter.com/kJTHOugpwM

— Veldrijdenonline (@veldrijdenon) 12 juli 2017