Dinsdag 11 juli 2017

Blog - De voorspelling van tevoren luidt, een kleine kopgroep, met een minuut of 5 voorsprong, het traagse tijdschema en met 50 kilometer te gaan een versnelling in het peloton, Kittel wint en Froome blijft in het geel. Als de kleine Col de Domme niet iets raars veroorzaakt natuurlijk. Of de locatie van de bevoorradingszone aan de voet van een van de langste afdalingen vandaag. 

Ik durf geen mens aan te kijken als ik bovenop De Col de Domme ben. Mijn benen willen heel graag, maar mijn lichaam protesteert. De hartslag zit ergens aan de max en het afzien is voor een ieder van mijn gezicht af te lezen. Aan het eind van de klim van pakweg zes kilometer beland ik plots aan de stadspoort van Domme, bovenop een strategisch gelegen bult, en gaat het plots kaarsrecht omhoog. Ik moet zigzaggen tussen de meute toeristen door, hopen dat geen van hen plots linksaf slaat naar dat leuke winkeltje met streekproducten. Want ik kan nauwelijks meer een woord uitbrengen, meer dan een schor 'attention' komt er niet uit mijn schorre keel. Uiteindelijk blijkt het genoeg en kom ik heelhuids boven. Het uitzicht is prachtig maar ik besluit via een andere route terug te komen. Terwijl ik dit onderweg tik in de camper, lettergrootte 14 omdat het door het geschud nog enigszins te lezen is, zie ik op de live-feed van de NOS dat Elie Gesbert er zojuist de punten pakt, de Col de Domme blijkt een categorie 4 klim en levert hem 200 euro op. Voor dat bedrag fiets ik er niet nog een keer tegenop. Ammenooitniet.

Mijn verkenningstocht over het parcours is vandaag niet lang, in tegenstelling tot de renners moet ik altijd weer omdraaien omdat ons mobiele honk niet in mijn kielzog mee rijdt. De rit wel adembenemend, waar mijn blik ook gaat, hij valt op prachtige kastelen, velden vol zonnebloemen of meanderende riviertjes. Ik kan me voorstellen hoe dat eruit gaat zien vanuit de helikopter op tv, wauw! In de stadjes waar ik doorheen kom zijn de tourfans eruit probleemloos uit te halen. Ze zitten voor de radio, gebogen over L'Equipe, met het uitstallen van hun buit uit de reclamekaravaan. Ik passeer onder andere een camper met een lange waslijn, vol gehangen met petjes van de Carrefour, u weet wel, die petjes met de rode stippen van de bolletjestrui. Anderen etaleren meters en meters aan reclame voor de grote sponsors van de Tour. De beeldmerken van de reclamekaravaan staan straks voor altijd op het netvlies gebrand. 

Terug in Sarlat is het tijd om de komst van de renners af te wachten. Dat doen we omgeven door witte doktersjassen, we staan op de stoep van het plaatselijke lab. De dames die ze dragen laten zich geen oor aannaaien als ik opmerk dat het vandaag bij een kopgroep blijft en de rest nog even bijkomt van de rustdag. "C'est pas la premiére fois pour moi monsieur" zegt een van de witte dames met een gemaakte strenge blik. Dan komt staakmans Froome langs met de andere renners en is het voorbij. Amper 6 minuten en het circus kan weer inpakken. Als we het oude stadscentrum weer inlopen komen we hordes toeristen tegen. Ze hebben niets meegekregen van de hele doorkomst. Op een enkeling na, die heeft de reclamekaravaan even meegenomen en en gratis flesje cafeïne-shampoo heeft meegepikt (shit, delen ze die ook al uit, die moet ik ook!) 

Morgen weer een etappe, naar Pau, waar Leon van Bon 19 jaar geleden een etappe won. Niet de enige Nederlander die er met de armen hoog gestrekt in de lucht over de meet kwam, Breuking, Middelkamp bijvoorbeeld, of die er vertrokken om vervolgens ergens anders te winnen, zoals Hans Dekkers in 1952. Mocht iemand morgen Filemon Wesselink tegenkomen in Pau, herinner hem dan nog even dat ik 20 euro van 'm krijg. 

Tekst en foto: Erik Jan Jansen