Maandag 10 juli 2017

Blog - Maandag 10 juli, Sarlat-la-Canéda. Het is vandaag de eerste rustdag van de Tour de Fance en dat voelt wat onwennig, geen renner te zien vandaag. Na een nacht in een camper net naast een snelweg is het wakker worden wat brak. Tijd voor koffie en mijn Amerikaanse reisgenoten willen naar de Mac, even wat 'echt' eten na al dat Franse gedoe. Onze chauffeur is na een week pain au chocolat voor altijd klaar ermee en de andere smeert er pindakaas op. Calvé, dat wel. Ik moet de heren teleurstellen als we voor de lokale vestiging van de hamburgergigant staan, die gaat pas om 10 uur open. Even later heb ik een pain au chocolat en en croissant voor mijn neus, bij een lokaal bakkertje.  

We komen zonder problemen op de camping die ik in mijn beste Frans probeer te reserveren aan. Dat het zo makkelijk gaat komt hoogstwaarschijnlijk doordat de mevrouw aan de andere kant van de lijn overgaat in het Engels als ze mij gehaspel hoort. De zon blijft vandaag grotendeels verborgen achter de wolken, onderweg rijden we door ongelooflijke regenbuien en de bewolking hangt zo laag dat de koppen van de vele windmolens onderweg niet meer te zien zijn.

Die buien krijgen we ook op de kop als we het parcours verkennen in het mooie en toeristische Sarlat-la-Canéda. Het is een bijzondere ervaring, het stadje barst bijna uit zijn voegen van de busladingen toegestroomde hordes toeristen, die allemaal op met open monden door de bijzonder goed geconserveerde middeleeuwse straatjes struikelen en met een zelfde blik van winkel naar winkel hobbelen. Helemaal niets wijst erop dat er morgen bijna 200 coureurs door het centrum komen sjezen, er hangen nog geen routeborden, nergens is de naam van een renner op straat gekalkt en slechts een enkele winkel heeft een Tour-gerelateerd item in de etalage. Een geel zakmes, 'officiel de Tour de France'. d. Nergens een wielerliefhebber in een gele trui en een Carrefour bolletjescap op, we zijn echt in een andere wereld terecht gekomen. Met onze koersklakken op, standaarddracht langs het parcours, worden we aangestaard alsof we van een andere planeet komen. 

Zo wordt er ook in de Verenigde Staten gedacht over de Tour. Het gros van de Amerikanen heeft nog nooit gehoord van de beroemste wielerkoers ter wereld. Op de laatste dag van de Tour, na de finish is er een kort item op TV, iets in de strekking van "the Tour the France ended today on the Champs-Élysées and bla-bla-bla won" en dat komt er weer een lokale schietpartij met twee doden en drie gewonden langs. Er zijn twintig miljoen fietsers in de States, niet eens een voor grote bedrijven interessante markt begrijp ik. Ik begin steeds meer te begrijpen waar het onweerstaanbare enthousiasme van mijn reisgenoten vandaan komt. Ze beleven hun droom. En ik moet ze gelijk geven, ik ook.   

Tekst en foto: Erik Jan Jansen