Zaterdag 08 juli 2017

Blog - Na de Col de Joux is het peloton volledig uit elkaar geslagen. Wij zijn in de Jura, net na het lieflijk gelegen plaatsje Les Piards. We mochten onze camper vannacht parkeren op het terrein van een ongelooflijk vriendelijke familie, we mochten er zelfs onze watertank vullen en het elektra aansluiten. Een prachtige locatie om de Tour langs te zien komen, net an een flinke klim en vlak voor een afdaling met 800 meter hoogteverschil. We zijn dolgelukkig met ons plekje, in de verte het kalmerende gerinkel van koeienbellen, een zonsondergang die de komst van een bijna volle maan aankondigd en de eerste sterren pinkelend aan de hemel. En mijn Amerikaanse vriend Mike is ook blij, hij duikt meteen met papier en penseel de bergweide in en maakt een prachtig kunstwerkje voor onze gastvrouw.

Achter en voor ons zijn de wegen van de Tour inmiddels omgetoverd  tot een groot gekkenhuis. Het is een drukte van jewelste als ik Col de la Joux afdaal. ik wil opnieuw even ervaren hoe het is om in ongelooflijk groene en bergachtige gebied te fietsen over de route van La Grande Boucle. Snel gaat het niet, links en rechts lopen mensen over de weg, ik kom in tegengestelde richting van het Tourcircus langs en men heeft geen moment besef dat er ook nog verkeer van de andere kant komt. Niet slim, bovenop staat wel een groot bord met 'Route Barré" maar de gendarmes knijpen voorlopig nog de nodige oogjes toe als er vanuit Franse auto's geroepen wordt dat men alleen maar een plaatsje zoekt om de koers te bekijken. Mijn gemiddelde is komt niet boven de 22 km per uur in de afdaling en mijn remblokjes raaien overuren. Het aantal grapjassen dat roept dat ik de verkeerde kant op ga valt mee deze keer, men is teveel verdiept in spelletjes domino of kaart, of in een krat bier of een 'vraque' rosé. Voor de duidelijkheid, het is no maar half tien in de ochtend en een groot deel van de berg is al dronken. Alcohol, opwinding en vreugde. 

De weg omhoog is een stuk relaxter, al wordt ik enkele keren ingehaald door een toeterend brommertje met twee, waarschijnlijk ook al dronken, heren die alles vastleggen met een Go Pro. Dat worden  iinteressante beelden enk baal een beetje dat ik geen camera heb om het vast te leggen. Omhoog fietsend zijn de aanmoediging talrijk en ik ben ook een va de velen die tegen de berg op fietst. Ik app ondertussen met streekgenoot Maurits Lammertink en geef aan dat dit een perfecte etappe is voor hem. Dit wordt een hele andere dag, dit is een rit voor de klimmers, ook al is het maximale stijgingspercentage misschien niet veel meer dan een procent of 7. Door de krokelige wegen en de vele begroeiing is het eenvoudig om weg te sluipen en uit zicht te blijven. Het doet me dan ook goed als ik zie dat Lammertink inderdaad in de tweede groep zit die na de laatste klim bij Les Piards de diepte induikt, ruim 5 minuten na gele truidrager Froome. Achter de groep van Froome, die zijn hele ploeg op kop heeft zitten, volgen nog vele groepjes. Op een flinke afstand van de 'bus' ontwaar ik in een groepje nog meerdere Lotto-Jumbo renners. Groenewegen is een van hen. Het groepje aangeschoten Nederlandse fans naast mee heeft geen medelijden; "het is toch maar een kut-Amsterdammer" hoor ik een van hen zeggen. Ik hou me in, in ben geneigd de beste man een duw te geven, een mooie tuimelpartij tegemoet, bergafwaarts.

Doe mij maar de bewoners van dit bergdorpje. Zoals de man die van bloempotten twee renners in elkaar knutselde. Als ik ze op de plaat zet komt hij naar buiten. De Tour komt niet door zijn straat, maar heeft een plan, vlak voordat e eerste renners langs komen maakt hij een omleiding. Zodat ze zijn zelfgemaakte kopgroep kunnen zien. Helaas voor hem, de afrit is al bezet door een gendarme en ik zie de bloempottenman even later ook op een krukje langs het  parcours zitten. De vriendelijke Fransen die ons toe lieten op hun land zien ons liever niet gaan. Ze rukken zelfgestookte drank aan en zeggen dat we echt moeten blijven. Helaas voor hen, we moeten door. Morgen is het weer Tour. Geen idee waar, internet doet het niet en mijn Amerikaanse vrienden zijn niet heel goed in Franse plaatsnamen. De manier waarop zij plaatsnamen verbasteren verbaasd me steeds weer. 

En oh ja. Maurits Lammertink deed het goed vooraan totdat het genoeg was. De verwachting is dat morgen de eerste renners gaan opgeven. De manier waarop een deel van hen vandaag achterin bungelde voorspeld weinig goeds. Inmiddels ben ik er ook achter waar we zijn, in Cunoz, het vlakke stuk voor de laatste klim. De renners hebben dan al de nodige hoogtemeters in de benen, pijnlijke meters, de Col de la Biche (doe), Grand Colombier and Mont du Chat. Het is nu tijd om de camper uit te gaan, de temperatuur loopt op tot boven de 35 in het vehikel. Tijd voor een douche, ik ruik mezelf. En om nog maar eens af te sluiten, Filemon, heb je die 20 euro al teruggevonden?