Vrijdag 07 juli 2017

Blog - Tijdens de parcoursverkenning op de fiets kom ik ze tegen, een vriendelijk echtpaar uit Goes. Ze zitten op hun gemak op een rustig plekje in de schaduw en we raken aan de praat. Ze bieden me een kopje koffie aan en blijken een bijzonder verhaal te hebben. Al ruim 35 jaar bezoeken ze een etappe van de Tour de France tijdens hun vakantie . "Dat vlaggetje daar", de vrouw wijst naar de overkant waar een klein vlaggetje met het wapen van Goes wappert, "dat heeft nog meegemaakt dat ik voor Jan Raas stond te zwaaien!"

Het verhaal van dit vriendelijke Zeeuwse echtpaar is er een dat onderweg vaker te horen is. De route van Troyes naar Nuits-Saint-Georges staat vol met campers en auto's, wapperende vlaggen, hele installaties die dagelijks ergens langs het parcours worden opgebouwd en na de doorkomst van het peloton weer worden afgebroken. Het wagenpark van de Tour mag dan indrukwekkend zijn, van motorfiets tot vrachtauto of ploegbus, in een grotere cirkel daaromheen speelt zich een nog veel groter circus af. Het is het circus van de tourvolgers, campers in alle soorten en maten, allemaal herkenbaar aan de gele Tour de France routepijl achter de voorruit. Na een etappe schieten ze alle kanten op, op zoek naar een nieuwe tijdelijke plek om daar het peloton weer langs te zien komen. Drie weken lang, net als wij. De Tour de France is een droom, zelfs voor profrenners die deze ultieme zomerhit rijden. Katusha renner Maurits Lammertink bijvoorbeeld, het lijkt hem een prachtig avontuur om na zijn carrière te beleven.

Ik hoop dat Maurits iets kon met de informatie die ik hem vanmorgen onderweg kon doorgeven, zoals de verraderlijke klim naar de tussensprint op ongeveer 100 kilometer in koers. Vanuit het niets is er op een vlakke weg plots een steile afdaling en een net zo steile klim naar de tussensprint, even later gevolgd door de bevoorradingszone. Daar is het een drukte van jewelste, een pasgerooide akker is vrijgegeven als parkeerplaats voor campers. Vandaag staat er opnieuw een sprintetappe op de agenda, over een lange door een landschap vol hooibalen en graanvelden slingerende weg, met plukjes groen en kastelen langs de Seine. 

Om een stuk van het parcours te verkennen moet ik eerst een stuk tegen de route inrijden en de opmerkingen in meerdere talen dat ik de verkeerde kant op fiets zijn niet van de lucht. Mijn eerste dertig kilometers gaan moeizaam, een week in een krap camperbedje slapen is niet heel bevorderlijk voor de conditie merk ik. Dan vind ik mijn benen terug en leg een stuk van een kilometer of 10 op koerssnelheid af. Ik haal de een na de ander in en de zelfs de Fransman op een elektrische racefiets kan me niet bijhouden. Het gaat echt super, zo oed dat ik plots een fikse afdaling induik en besef dat het echt tijd is om wat te eten en te drinken. Met een gesmolten energiereep in mijn achterzak en een halfgevulde bidon ga ik niet ver komen. Het 'bakkie' koffie dat ik van het Zeeuwse echtpaar krijg is dan ook welkom. 

Terug bij onze camper ben ik op tijd voor de doorkomst van de reclamekaravaan. Na een week tourgeweld weet ik positie te kiezen en weet onder andere een handvol Madeleines te veroveren. Die gaan op mijn volgende fietsrit mee in de achterzak, net als de zakjes van Haribo. Anderhalf uur later vliegt de kopgroep met Dylan van Baarle langs, op twee minuten gevolgd door het peloton. Vanaf onze parkeerplek kunnen we de koers nog een tijd volgen. Dan wordt het stil, de laatste wagen van de tourkaravaan is langs gekomen. Als links en rechts de motoren van collega-tourvolgers vertrekken is het ook voor ons tijd om te gaan. Voorlopig nog met onbekende bestemming. De camping die we op het oog hadden mailt zojuist dat ze vol zijn. 

P.s. als iemand Filemon Wesselink nog tegenkomt, ik krijg nog 20 euro van hem