Donderdag 06 juli 2017

Blog - "Sorry, he's too small." Te klein, mijn grote vriend Mike is te klein voor de Japanse TV zegt de presentatrice van de Japanse TV en maakt een buiging, haar handen in verontschuldiging gevouwen. Ik heb haar zojuist, tot haar grote verbazing, aangesproken en meegenomen naar de ezel waar de Amerikaanse wielerkunstenaar het ene na het andere kunstwerk produceert. Op 75 meter van de meet in Troyes. Werken die de volgende ochtend, als de Amerikanen wakker worden als warme broodjes over de toonbank gaan. In de mail worden hele oorlogen uitgevochten, zo graag willen ze een stukje originele Tour de France in handen hebben. 

Troyes dus. Vanmorgen zijn we om 6 uur opgestaan om op tijd bij de finish aanwezig te zijn, na een bergetappe willen we een sprintetappe meemaken. En dat gaat dus in het mooie Troyes worden. Alhoewel, als we onze camper parkeren en ik op een verkenningsrondje ga zie ik dat Le Boulevard de 14 Julliet in de loop van de tijd fiks heeft ingeboet aan grandeur. De ooit zo statige panden, ongetwijfeld bewoond door de rijken, kunnen wel een verfje gebruiken. En dan zeg ik het nog voorzichtig, ik kan me namelijk niet voorstellen dat het ooit de bedoeling is geweest om twintig wooneenheden te creëren in een enkele villa. Dit is wel het beroerdste stukje Troyes dat we zien, maar daar gaat de televiekijker helemaal niets van merken, met nog een kilometer te gaan is de snelheid zo groot dat niemand nog een oog heeft voor de achterbuurt waar de Tour de France eindigt. Zeker omdat er al uren eerder prachtige beelden zijn gemaakt vanuit de helikopter van het historische centrum van de stad.

Van de Tour zelf zie ik dezer dagen maar weinig, voor een goed beeld kun je eerlijk gezegd beter gewoon thuisblijven, in gestrekte houding op de bank voor de TV. Mijn Tour de France vandaag was een passage van amper een seconde of anderhalf. En dan overdrijf ik waarschijnlijk ook nog eens flink. En dan te bedenken dat er, elke etappe van deze Tour de France, mensen al om tien uur in de morgen op een klapstoel aan het parcours zitten. Tweehonderd meter van de finish, in de brandende zon en durf ze vooral niet te vragen of je er even bij mag om een foto te maken, zoals bijvoorbeeld oud-Touretappewinnaar Leon van Bon dezer dagen meemaakt. Van Bon was misschien een groot renner, maar is eigenlijk altijd al fotograaf in hart en nieren. Ik ken maar weinig renners die naar Frankrijk afreisden met in hun bagage een fototoestel, zoals dat indertijd nog genoemd werd. Om vervolgens te horen te krijgen dat ze coureur zijn en geen sterretjesterretje verdomde plaatjesmaker. Ik ben blij voor Leon, de spanning van zijn huidige beroep mag misschien groter zijn, hij is wel in zijn element.

Terug naar de dag van vandaag, ik ben ruim vijf uur voordat de eerste renner over de finish komt, op 75 meter van de meet. Daar breng ik ook het grootste deel van de dag door. In de schaduw, het is een bloedhete en benauwde dag. Het voordeel? De inkt en verf op het papier van mijn Amerikaanse vriend droogt binnen no time. Het enige wat de boel kan verpesten is de komst van de Vittel-dame met haar hogedrukspuit, de waterdruppels uit die slang kunnen serieuze schade aanrichten. Na verloop van tijd herkennen we het zenuwachtige toetertje van het vehikel en nemen maatregelen, we gooien onszelf in de straal van de waterdruppels en voorkomen zo erger. We leren ook dat datzelfde getoeter gratis water inhoudt, tenminste zolang je maar lange Nederlandse armen hebt die ver genoeg reiken om overal tussendoor te komen. U raadt het al, ik versla de Fransen met meters aan armlengte. 

Na afloop van de etappe rijden we zo snel mogelijk weg. Over het parcours van de etappe van morgen. Ik ga een klein tipje van de sluier lichten. Kijken! Serieus, ga voor die TV zitten en laat het landschap van de Champagnestreek op je werken  Het is 'manjefiek' zoals de Fransen het noemen. We rijden er doorheen in onze camper, twee Amerikanen voorin en achterin, aan een gammel tafeltje, uw verslaggever die zijn uiterste best doet om in een rammelende camper een verhaal te tikken. Onderweg staan overal campers geparkeerd, wachten op de doorkomst van de etappe van morgen. Ze hebben allemaal een knalgele routepijl achter de voorruit. Net als wij. Na zes dagen Tour de France zijn we een onderdeel geworden van het circus. C'est fantastique! 

P.s. Filemon, ik wil nog steeds mijn 20 euro terug....

Het werk van Mike Valenti is via deze link te vinden: https://michaelvalenti.com/shop/