Maandag 03 juli 2017

Blog - De renners in de etappe van Verviers-Longwy zijn gezegend vandaag. De regen die het verloop van de eerste twee dagen Tour de France zo pregnant bepaalde is uitgebleven. Met een finish op de Côte de Religieuses heeft de heilige geest hen vandaag onder zijn vleugels genomen. En ik mag zeggen dat mijn dag ook met een zegen begint als ik mijn ogen open doe en de eerste zonnestraal door het grijze wolkendek breekt. We zijn te gast bij de Amerikaanse dominee Paul en zijn gezin in Luxemburg. Ze ontvingen ons gisteren met open armen en een glas champagne. Ik durf niet uit te sluiten dat deze hartelijke en goedlachse Amerikaan een schietgebedje voor ons richting de hemel heeft gezonden. 

 'Das Warten has ein Ende' kopt de Luxemburger Wort deze ochtend. Het lange wachten is ten einde aldus de krant, het circus van de Tour de France doet twee dagen lang het kleine Groothertogdom aan. Voor de fans op de kruising bij restaurant Pulcinella in Mamer kan het echter niet snel genoeg gaan. Ruim twee uur voor de doorkomst van de reclamekaravaan staan ze al in de startblokken, hun gezichten vol hoop. Even later. Als de reclamekaravaan in zicht komt slaat de hoop om in massahysterie, links en rechts vliegt er van alles door de lucht en gaan handen omhoog in een poging zoveel mogelijk buit te vangen. Ik kan er weinig aan doen maar even ren ik achter twee in plastic verpakte stripboekjes en een zakje Haribo aan, net zo'n halve zool als de mensen om me heen. Mijn reisgenoten vergaat het niet anders, komen na afloop met handenvol 'we had 5-year old kids to beat for some crap we'll just throw away when we go home' terug bij onze camper. 

Als na een minuut of twintig het lawaai van de karavaan weg trekt wordt het tijd om de situatie in koers te bekijken en de renners op te wachten. De zon schijnt inmiddels volop en het peloton komt in zicht. Het is niet het peloton waar ik op wacht, maar een zwerm eendagsvliegjes, ongetwijfeld aangetrokken door mijn neongele shirt dat ik draag in de hoop dat mijn lief me in de tv-uitzending langs ziet komen. Helaas voor haar is de tv-motor net even vervangen door het beeld uit de helikopter. Meer dan een blik op de groene parasols van het terras tegenover me vangt ze niet op. Het is warm, de zon heeft de afgelopen dagen niet aan kracht verloren en schijnt ongenadig op mijn bol. Gelukkig verkoopt de bakker koude drankjes en een sandwich, na drie dagen Tour wordt het toch eens tijd dat ik serieus werk ga maken van mijn voorbereidingen. 

Op Twitter zie ik dat de kopgroep nadert en even later klinkt ook het bekende geluid van wentelwieken in de verte. Tot mijn verbazing is de kopgoep fors gegroeid, de laatste updates komen niet door door supertraag internet. Weer een wijze les, ik heb een mooi punt gevonden, maar hoor later dat verderop in het centrum van het dorp een groot scherm hing. Morgen dus maar op zoek naar een dorpscentrum ergens middenin de etappe. Zoals eerder al gezegd, het is mijn eerste Tour de France. 

Op weg naar Frankrijk belandden we in een file. Opnieuw flikkeren de zwaailichten en gillen de sirenes, maar deze keer gaat het om een ongeluk. Na twintig minuten komen langs de plek van het ongeval, een eenzame motorhelm ligt midden op de weg, iets verderop ligt een zwaarbeschadigde oranje motorfiets en een geblutste auto. Het ziet er niet goed uit, in de verte snelt de ambulance naar een ziekenhuis. Ik hoop dat de motorrijder een engeltje op zijn schouder heeft gehad...