Wat niemand op dat moment nog in de gaten heeft is dat het geen aan Pacman verslaafde nerd is, maar het jonge technische vernuft Ulrich Schoberer, die zojuist het raadsel, hoe meet je het vermogen van een renner, heeft weten op te lossen.  Ruim 30 jaar later is zijn uitvinding, de SRM powermeter niet meer weg te denken uit het profpeloton, het is onder andere terug te vinden op de Trek van Bauke Mollema, verstopt in zijn cranks en in teamkleur vormgegeven op zijn stuur. 

Schoberer is een gepassioneerd man, door zijn aderen stroomt wielerbloed. Dat is meteen te merken als we bij SRM (Schoberer Rad Messtechnik) in Julich binnen lopen. Gesigneerde wielertruien aan de wand, teamfietsen aan het plafond en overal onderdelen en gereedschap. Het is het walhalla van de prestatiekennis. Hier brengen we de tweede etappe door, in gezelschap van medewerkers en gasten, een rokende bbq met bratwust en een grot tv-scherm. Rachel leidt ons rond, ze reist mee met de Tour om de teams die de SRM gebruiken te voorzien van hulp en advies, mocht het nodig zijn. Ze laat ons een doos vol meters zien, stuk voor stuk in de kleuren van teams als Trek, BMC en Bahrein-Merida. Laatstgenoemde in het bekende goud dat ook terug is te vinden op de helmen van het team uit het Midden-Oosten. Het is een kostbaar doosje en ik zou het graag tentoonstellen in mijn collectie, maar de paar apparaatjes die erin zitten vertegenwoordigen een waarde van enkele tienduizenden euro's. 

Voor mijn Amerikaanse vriend Mike Valenti is dit de perfecte set-up voor een dag wielerkunst, we zijn nog lang niet in het land met de zonnebloemvelden van Van Gogh, maar in het nog steeds regenachtige grensgebied van Nederland, Duitsland en België. Overdekt dus, met een goede lunch en de Tour de France op de achtergrond. De commentatoren van de ARD zijn laaiend enthousiast. ze lijken te zijn vergeten dat inmiddels 10 jaar geleden is dat hun omroep, verbolgen na opnieuw dopingschandalen in het Duitse team van T-Mobile, demonstratief de boel inpakte en terugkeerde naar huis. Tien jaar lang moest de Duitse wielerliefhebber verteren dat de ARD en ZDF wielrennen in het verdomhoekje plaatsten en de fan verstoken liet van livebeelden uit de Tour.   

Inmiddels is het tij gekeerd, het land heeft inmiddels weer twee pro-tourteams, Sunweb en Bora-Hansgrohe en mannen en vrouwen die op het hoogste niveau van de wielersport presteren. Dat is vandaag ook te merken als we voor de renners uit naar Julich rijden. In Aken belandden we in een veiligheidscontrole van de politie, men neemt het zekere voor het onzekere, maar wel gepaard met een vriendelijke lach en een vrijwaringsbewijs als souvenir, de twee Amerikanen en de kale Nederlandse wielerjournalist zijn kennelijk geen gevaar. Men wil er alles aan doen om de tweede etappe vandaag in veilige en vrolijke banen te leiden. Het lukt, om tien uur zitten de eerste fans al klaar voor het imposante gemeentehuis van Aken, een steekwagen met een kist bier in de aanslag. Over de kasseienstraatjes van het oude centrum rijden lokale wielertoeristen hun rondjes, even proeven van het afzien dat de renners straks ondergaan. Roem straalt af en dat is goed te zien aan hun blije hoofden. 

Onderweg is die blijdschap nog eens beter te zien, rijen dik staan de fans langs de kant van de weg. Ook in Julich spoedt Ulrich Schoberer zich op de fiets naar de doorkomst van het peloton. Als hij terugkomt koopt hij een van de werken die Mike en neemt ons mee naar zijn kantoor. Op de deur een bord; "hier denkt de chef (dat hij gelijk heeft)". Binnen is zijn bureau bezaaid met onderdelen, aan de muur een cartoon uit de jaren tachtig. Het is Ulrich op zijn fiets. Op het stuur een grote gele box...

Tekst en foto: Erik Jan Jansen