Maandag 05 juni 2017

Blog - Ik moet doortrappen, stevig doortrappen. Straks komen ze hier naar beneden suizen en moet ik haasjerepje aan de kant, met fiets en al over de vangrail. Anders veroorzaak ik straks nog een valpartij in het peloton en schakel ik zomaar onze favoriet uit.

Het is toch weer later geworden dan ik wilde. Kwam niet weg bij de koffie uit de zo fijne Moka. 'Nou ja, met je 12 espresso's achter de kiezen heb je in ieder geval genoeg caffeine gehad om de berg op te vliegen' mompel ik tegen mezelf. 

Dan word ik ingehaald door een auto, sluiten ze de weg nog niet af? 'Forza Pantani' klinkt het vanuit een openstaand portierraam gevolgd door een riedel Italiaanse aanmoedigingen waaruit moet blijken dat ik ongetwijfeld de wederopstanding van een geliefde held ben. Het geeft me vleugels. Totdat het voertuig om de eerstvolgende bocht is verdwenen. Dan zakt het tempo weer in. Wat denken ze wel niet van deze 50-jarige kale en iets te dikke Hollander, voorzien van stevige polderkuiten in een fluoriserend roze/groen wielerpakje. Met een hartslag van 144 leert een blik op de Polar M460 fietscomputer die ik test voor cyclingonline.nl. Dat ie op zoek is naar een held? 

Gestaag gaat het verder, omhoog. In Baunei zijn de straten volop in het roze, langs de kant alle fietskrotten uit het dorp, zonder zadel, wiel of stuur, eveneens in het zo befaamde roze. Op het wegdek staan in brede letters bemoedigende testen, prachtig, maar ik vermoed dat het langsrazende peloton straks in de laatste afdaling voor de finish er weinig van ziet. 

Hele stukken straat zijn omgetoverd tot een eerbetoon aan die andere held die er niet meer is. 'Scarponi Vive!' staat er. Op balkons grote borden met de naam van de zo plots uit het leven weggerukte grappenmaker en coureur. Hij zou hier moeten rijden! In Italië vergeten ze hun wielerhelden niet. Even is het stil in mijn hoofd. 

Maar ik moet verder, op naar de Passo Genna Silana, ruim 1000 meters boven de zeespiegel. Want daar is waar ik ze straks aan wil zien komen voordat ze de diepte induiken voor de finale van deze tweede Giro d'Italia etappe, in het routeboek ten onrechte beschreven als een 'heuveletappe'. Anmehoela, ik heb inmiddels meerdere fietsmeters afgelegd op dit eiland, maar heuvels heb ik nog niet gezien, bergen wel, ruige kale rotsmonsters, begroeid met joekels van kaktussen wiens scherpe naalden probleemloos een laag beschermend bandenkevlar doorboren. Bergen ook waar koeien, schapen, geiten, varkens en ezels vanonder de vangrail de weg opschieten en een stevige afdaling zomaar tot een plotse stilstand kunnen brengen.

Ik word ingehaald door honderden motoren, brullend, bulderende beesten, bereden door in leer gehulde zwetende Duitsers van middelbare leeftijd. Ik mis de gele hesjes en de vlaggetjes van de verkeersregelaars. Ze laten ook iedereen toe hier. 

Dan komt de top in zicht. Ik spits mijn oren, ondertussen moet ik het geluid van de helikopter boven de kopgroep toch kunnen opvangen. Het blijft stil tussen de kale rotswanden. Bovenop is het een drukte van jewelste maar ik zie geen enkele in het roze uitgedoste wielerliefhebber naar beneden turen. Wandelaars in matchende rode poloshirts op zware bergschoenen wel. En nog veel meer zwetende motorduivels in met doodshoofden bedrukte shirts. 

En dan is het zover! Daar heb je hem dan! Onze vaderlandse trots! Limburgs trots! De man die we allemaal de eindwinst toewensen! Ik fiets naar hem toe, wil hem een bemoedigend klopje op zijn schouders geven. Plots is hij weg, verdwenen als een roze  fata morgana. Het enige wat overblijft is zijn naam, secuur geschilderd op het wegdek. Tom Dumoulin staat er, een pijl erboven wijst de weg naar de Etna. Rechtdoor... 

Tortoli, Sardinië, zondag 4 juni.