Maandag 29 mei 2017

Blog - Tom Dumoulin die het roze binnen haalt. Een beetje jaloers ben je dan op al die collega's die er bij waren in Milaan. Op onze fotograaf Oscar de Waele die vooraan stond bij de huldiging van de eerste Nederlandse Giro-winnaar. Zelf was ik bij de Noord Drentse Dorpenomloop voor junioren en nieuwelingen (m/v). Ook geen straf op een mooie dag. Geen drukte van een Italiaanse miljoenenstad, maar rustig een paar plekjes zoeken buitenaf op de Drentse Hondsrug om de koers te volgen. Wanneer ik dan een deelnemerslijst haal, die snel nog even gekopieerd wordt, loop ik langs juryleden, motorbegeleiders en mensen van de organiserende vereniging. Dan voel ik altijd een diep respect voor al die mensen die zomaar ergens in Nederland zorgen dat er gekoerst kan worden. Al die mensen die ik niet van naam ken, soms van gezicht, maar heel belangrijke krachten. Maar ik voelde ook even die verbinding tussen dat grote sportieve succes en al die kleine radertjes die wielrennen mogelijk maken.

Tom Dumoulin en Bauke Mollema waren uiteindelijk de uitblinkers voor Nederland in de Giro d'Italia, met natuurlijk een absolute hoofdrol voor de eerste. Hoewel de ene uit Limburg komt en de ander van oorsprong uit Groningen, delen ze een belangrijk kenmerk: ze stapten pas later in wedstrijdverband op de racefiets. Enthousiast geraakt voor deze sport, werden ze opgevangen en wielerwijs gemaakt door juist van die soms anoniem gebleven wielerenthousiastelingen in hun omgeving. Van die steunpilaren, die ieder nieuw lid al deceannia lang enthousiast opvangen en kansen bieden. Of ze nu enorm talentvol zijn of nooit een kans maken op succes. Steunpilaren die misschien wel eens hun hoofd schudden over zoveel onervarenheid, maar gewoon weer op twee vaste dagen in de week klaar staan om een training te geven. Of met een renner heel Nederland door te reizen of regelmatig de grens over te trekken. Een goed woordje te doen bij een ploegleider van een solide team om die jongen eens mee te nemen naar een 'echte' koers.

Van die mensen die met een vlag staan om een trainingsrondje of een wedstrijd te beveiligen. Die met hekken sjouwen op het moment dat een landgenoot historie schrijft ver van huis. Die geen idee hebben wie er bij hun eigen wedstrijd eigenlijk zojuist gewonnen hebben. Is iedereen veilig binnen? Niemand gewond geraakt? Vonden ze het leuk? Ook heel belangrijk. Mensen die een kantine runnen, een kleedkamer schoonmaken na een training. Wielerenthousiastelingen ook die duizenden, tienduizenden of zelf meer euro's betalen om renners als Dumoulin (die bij Parkhotel Valkenburg zijn eerste kansen kreeg), Jos van Emden (Team Piels) en Bauke Mollema (NWV Groningen) de kans te geven zich te ontplooien. Een sponsor als Rabobank, die miljoenen uitgaf aan de opleiding van zo'n talentvolle jongen, die in het geval van Dumoulin (die ook maar een jaartje reed voor de ploeg omdat een profdeal bij Cervélo niet doorging) ook nog eens elders aan de slag ging. 

Natuurlijk is die roze trui vooral voor Tom Dumoulin, voor ploeggenoten als Tom Stamsnijder, Laurens ten Dam en Wilco Kelderman, voor Sunweb-teameigenaren Iwan Spekenbrink en Marloes Poelman. Voor de mensen die op kantoor bij Sunweb de tickets boeken, de fietsen klaar maken en zorgen voor al die andere onmisbare zaken. Voor Aart Vierhouten die Dumoulin zijn eerste kansen gaf. Voor Parkhotel Valkenburg en die eerste stille sponsors die zorgden voor soms onzichtbare steun. Voor de vrijwilligers die voor een habbekrats een dag lang op de jurywagen een uitslag opmaakten.Maar dat Nederlandse wielersucces is toch ook een beetje voor al die mensen die anoniem zijn gebleven. Ergens aan de inschrijftafel de licentie controleerden van een nog onbekende Nederlandse renner met een Frans klinkende naam. Die zorgden dat hij zijn eerste wedstrijden veilig rijden kon zonder dat er verkeer op het parcours kwam.  Voor de mensen die de troep achter hem opruimden in een kleedkamer. Ook zij verdienen een microvezel van die roze trui uit Milaan. Maar zullen die zelf nooit op komen eisen. Ze zijn al weer op weg als vrijwilliger om een kantine te openen, om even een nieuw stuk parcours voor die wedstrijd van komende zaterdag te checken of een reservefiets te repareren.

Tekst: Roy Schriemer

Foto: © Sportfoto