Donderdag 04 mei 2017

Blog - Na een avond die bol stond van verhalen uit het Italiaanse wielrennen was het opnieuw vroeg dag. Te vroeg zegt mijn lichaam, de avond met vier enthousiast in hun moedertaal converserende Italianen, waarvan twee mechaniekers van de neutrale wagen achter grote glazen bier, hakt er wel in. En van hen was een vroegere U23 renner uit de Oekraïne die al jaren woont en werkt in Italië. In een Azerbeidzjaanse hotellobby is me uitgebreid uitgelegd waarom het Italiaanse wielrennen het beste van de hele wereld is. Ik ben bestookt met feiten, die bij twijfel per WhatsApp werden geverifieerd bij oud-teamleden, trainers of collega's. Als ik uiteindelijk een kwart van het al heb meegekregen ben ik een blij man. Het maakt niet uit, ik heb vrienden voor het leven gemaakt. Of in ieder geval het recht verkregen om iedere dag vanaf nu begroet te worden met een hartelijk 'buongiorno' en een ferme handdruk.

Die handdruk krijg ik vandaag pas na de finish, als ik even sta uit te hijgen van een plotse sprint achter de man die op de derde plek de meet over kwam, landgenoot Dennis van Winden, zie ik ze staan. Onverstoorbaar tegen de stoffige zijkant van hun neutrale wagen, de armen over elkaar observeren ze het tafereel. 

Dit is waarom het belangrijk is om verslag ter plaatse te doen, de gezichten herkennen, de handdruk, het praatje voor de start. Bijvoorbeeld met twee mannen van het Amerikaanse Ccb Velotooler, Antti Sizko en John Harris. De eerste is een breedlachende man met forse tatoeages op zijn armen, een man die al heel wat van de wielerwereld zag, teams versleet als waren het korte relaties en altijd weer een ploeg vindt om mee op avontuur te gaan. De tweede, een man met glinsterende ogen, gaat voor de prijs van de mooiste snor, in een punt gedraaid als kwam hij zojuist uit het Parijse nachtleven. Op Twitter lees ik zijn beroep; 'Unprofessional Cyclist'... 

Ik ontmoette de twee gisteren en Harris vertelde dat hij de snor voor maar een reden had gekweekt, 'tv-time in the break'. Op het Olympische Bike Park herinner ik hem eraan en geef hem mee, niet meezitten vandaag? Dan mij vanavond op een biertje trakteren. En anders krijgt hij van mij een biertje. We schudden de hand en ik krijg de belofte dat het goed komt.

Als we even later voor het peloton uitrijden, er gaat maar een weg naar Ismayilli aan de voet van de bergen en we willen de finish met eigen ogen kunnen bekijken en niet de hele dag achter het peloton aan hobbelen, klinkt het al kort na de start over de wedstrijdradio. Er is een renner weg die even later gezelschap krijgt van een tweede man. Een minuut of tien blijven ze op twintig seconden bungelen aan het peloton. Totdat die er genoeg van krijgen. Met nog ruim 170 kilometer te gaan is het over. Ik moet maar eens op zoek gaan naar zijn kamernummer...  

Foto: © Erik Jan Jansen