Woensdag 03 mei 2017

Blog - De eerste dag koers begint al vroeg, na een uiterst korte nacht. Ook mijn Italiaanse roomy Alberto heeft moeite om wakker te worden. Niet gek, gisteravond zijn we om half tien nog een bezoekje gaan brengen aan de oude stad van Baku, gevolgd door een Azerbeidzjaanse thee met baklava op een terras aan de kust. Een bijzondere gebeurtenis, na middernacht spelen er nog kinderen in het prachtige park langs de boulevard terwijl hun ouders achter een kop thee zitten. 

Onze gids legt uit dat er vooral veel sprake is van traditie, Azerbeidzjan is natuurlijk in een Islamitisch land en alcohol is niet echt een zichtbaar iets in het openbare leven, maar het is niet verboden. Hij heeft gelijk, het land heeft een eigen bierbrouwer, Xirdalan, opgericht in 1969, maar ook eigen wijnen. Voor diegenen die het weten, ik ben vooral een liefhebber van het eerste. 

Om kwart voor negen begint het circus van de koers met het vertrek van renners en volgers naar de startlocatie, het Plein met de Grote Vlag aan de rad van het water. In hoge vaart scheuren we in een van de vele tot luxe discobus verbouwde Mercedessen naar de zee. Over ander verkeer hoeven we ons geen enkele zorgen te maken, daar zorgt de overheid wel voor. Om de honderd meter staat een agent die niet alleen elke zijweg i de gaten houdt, maar ook elke niets vermoedende oversteker terugfluit. 

Het Plein met de Grote Vlag staat vol met schoolklassen, allemaal jongeren voorzien van een nationaal vlaggetje. Daarboven wappert de op een na grootste vlag ter wereld, een enorm traag wapperend stuk doek. In sneltreinvaart, voor Azerbeidzjaanse begrippen dan, worden de 23 ploegen voorgesteld aan het publiek. De renners worden belaagd door met smartphones bewapende pubers, ze willen maar een ding, een selfie met een coureur. Ook ik moet eraan geloven, maar ik pareer meteen en schiet ook mijn eigen selfie.

Na de start, toch enkele minuten te laat haasten we ons naar de finishplaats in Sumgayit. Het peloton rijdt in Baku nog een ommetje en we moeten ze voor blijven, er zijn hier geen wegen om de renners via een zijweg voorbij te steken. Geen zorgen, in het verderop gelegen Sumgayit maken ze nog 5 plaatselijke ronden, tijd genoeg om de koers mee te maken.

De persruimte is een kamer met bioscoopstoelen in een sjiek overheidsgebouw dat is voorzien van tapijt dat zo dik is dat je er geruisloos tot je enkels in zakt. Het sjieke houdt op als de deur van het toilet open gaat, het is een stap terug in de tijd, de urinegeur slaat je op de keel vanuit het gebarsten hurktoilet. Als de deur open gaat tenminste, want de Chinese Anne Wu appt halverwege in paniek, ze heeft zichzelf opgesloten op het damestoilet en komt er niet meer uit.

Ik loop een rondje rond het finish gebied en merk dat ze echt niet gewend zijn aan Westerlingen. Waar ik ook heen loop, een hoop gegiechel weerklinkt, men stoot elkaar aan of roept een groet. Als de lens van de camera in de richting van het publiek gaat wordt het gek, gillen, springen en vooral met vlaggen zwaaien. Heel veel vlaggen, zoveel dat ik me er inmiddels ook eentje heb eigen gemaakt, mooi aandenken voor in mijn wielermuseum. 

Rond drie uur is dan de finish waar iedereen op wacht, een spannende massasprint. De Israëliërs hebben gewonnen met een mooie lead-out van de Nederlander Dennis van Winden. En dat in een Islamitisch land. Sport verbroedert, geloof speelt even geen rol en er wordt hard gejuicht Zo hoort het... 

Tekst en foto: Erik Jan Jansen