De commissie Sorgdrager leverde maandag een lijvig rapport af waarin een conclusie werd getrokken die door velen werd verwacht en door sommigen ook gevreesd: doping (vooral EPO) was in de jaren negentig van de vorige eeuw min of meer gemeengoed onder de Nederlandse profs. Presteren zonder dit wondermiddel was eigenlijk niet mogelijk en daarom kozen veel renners eieren voor hun geld. Publiek en pers hadden het destijds over een patatgeneratie en miste de drive bij onze renners, maar deze sporthelden wisten ondertussen heel goed wat ze te kort kwamen om te kunnen presteren. Sommigen kozen voor een bescheiden helpersrol, anderen trokken teleurgesteld de deur naar de profs achter zich dicht, velen zwichtten voor de druk. Voor menig wielervolger geen verrassing, maar nu staat het dan ook zwart op wit. Toen de stofwolken rond ook dit rapport  waren opgetrokken – ook de wielersupporter krijgt heel wat te slikken – restte er één dringende vraag:  En wat nu?

Tegelijkertijd ligt er immers een rapportage van de wielerploegen Vacansoleil-DCM en Blanco Pro Cycling en de KNWU waarin maar één oud-renner (Grischa Niermann) bekende in zijn actieve loopbaan doping te hebben gebruikt. Rudie Kemna van Argos-Shimano deed een soortgelijke biecht in dezelfde periode, Steven de Jongh trok ook het boetekleed aan en Danny Nelisssen bekende eveneens. Renners die met alle respect niet de kopstukken van het Nederlandse wielrennen waren in die periode. De huidige ploegleiders van Nederlandse ploegen die in de jaren negentig  zeer succesvol waren als renner gaven in dit onderzoek aan geen doping te hebben gebruikt tijdens hun loopbaan. Geen van allen had iets gebruikt. Je kunt op zijn minst zeggen dat de uitkomsten van beide onderzoeken moeilijk met elkaar te rijmen zijn. Bovendien beperkt het onderzoek zich tot Nederland. Bij de wielerkoersen en op fora wordt heel wat gediscussieerd over of ons land niet het netste jongetje van de klas probeert te zijn. Als de oud-renners en andere betrokkenen bij de Commissie Sorgdrager de waarheid verteld hebben, kon je in die periode niet presteren zonder EPO,  maar die conclusie zou heus niet alleen door Nederlandse profs getrokken zijn.

Al met al heeft de Commissie Sorgdrager een rapport afgeleverd dat  op zich schokkende zaken heeft opgeleverd, maar waar geen enkele consequentie aan verbonden kan worden. De bekentenissen zijn anoniem gedaan en hebben daarmee geen concrete bewijslast opgeleverd. En buiten en binnen Nederland halen alle oud-beroepsrenners hun schouders op en gaan vrolijk verder in hun functies binnen of buiten de wielersport.  Dat Nederland volgens Sorgdrager voorop loopt in hun cultuuromslag om doping af te wijzen, impliceert in principe dat andere landen minder bevlogen zijn in hun strijd tegen verboden middelen.  Deze uitkomsten zullen internationaal opgepakt moeten worden om daadwerkelijk iets aan misstanden in de (wieler)sport te doen, maar de kans dat dit gebeurt is klein. Het is te hopen dat deze rapportage daarmee niet gedoemd is om stof te verzamelen en in de vergetelheid te raken.