Wat is er allemaal gebeurd sinds je gister juichend over de streep kwam?
“Een heleboel. Ik heb enorm veel reacties gekregen vanuit Nederland. ’s Avonds hebben we een paar goede glazen wijn gedronken. Jos van Emden heeft nog een gabbershow weggegeven. Vandaag in het peloton kreeg ik ook allemaal reacties van collega’s. Het blijft een beetje onwerkelijk allemaal. Vanavond gaat een van onze verzorgers een gedicht voorlezen aan tafel. De sfeer zit er goed in.”

Blik nog eens terug op je zege. Hoe kwam die tot stand?
“Het begon natuurlijk ’s ochtends met Theo Bos. Ik lag met hem op de kamer en hoorde hem om het half uur naar het toilet gaan. Het was balen dat hij ziek moest opgeven, maar het bood mij ook de kans om een keer in de aanval te gaan. We reden weg met een man of 16. Op zo’n 10 kilometer voor de streep begon het demarreren en kwam ik voorop met vier man. Zij zaten er behoorlijk doorheen, dus ik besloot alleen weg te gaan. Dat was op zeven kilometer voor de finish. Voor mijn gevoel duurde het ontzettend lang voordat de laatste vijf kilometer aanbraken. Het was de ongelofelijk slecht weer. Het water soms tot aan mijn kuitbeen, het leek wel alsof de oceaan aan de hemel was komen vallen. Op tweeënhalve kilometer kwam de jurywagen naast me rijden om te zeggen dat ik 35 seconden voorsprong had. Dan raak je ervan overtuigd dat je het gaat halen. Dan begint de blijdschap ook. Heel bijzonder, want het was al een wonder dat ik op tijd fit was voor Langkawi.”

Ja, je hebt een zware revalidatie achter de rug na een val afgelopen september in de Omloop van het Houtland. Wat gebeurde er precies?
“Ik was vorige zomer eindelijk weer op niveau na een knieblessure. In de Omloop van het Houtland werd ik onder de boog van de laatste kilometer ging ik van kop af en ben ik van mijn fiets gereden. Ik weet niet precies hoe het ging, want ik ben denk ik een uur of twintig van mijn geheugen kwijt. Ik had een hersenschudding, een paar nekwervels gebroken, mijn schouderblad op een paar plaatsen, mijn schouderkom. Mijn arm lag twee centimeter uit de kom. Ik ben wel een week of elf, twaalf bij mijn ouders geweest, want voor mezelf zorgen was moeilijk. Toen was de hersenschudding wel over en ben ik het revalidatietraject ingegaan. Een uurtje of twaalf per fysio en ondertussen probeerde ik ook weer wielrenner te worden. Eerst op de rollen, toen op een aangepaste fiets. Door die combinatie van training en fysiotherapie ging het ineens heel snel.”

Nooit gevreesd voor je carrière?
“Nee, eigenlijk niet. Die eerste weken niet omdat ik door die hersenschudding daar niet eens over kon nadenken. Daarna ook niet meer omdat ik toen al weer aan het herstellen was. Ik heb gewoon stapje voor stapje dat hele traject afgewerkt en ben altijd alleen maar vooruitgang gezien. Eerst ben je blij dat je weer een stukje met de hond kan lopen, dan dat je weer op een fiets kan stappen.”

Heb je nu nog ergens last van?
“Niet echt. Ik denk dat mijn arm ongeveer tien procent minder bewegingsruimte heeft dan voorheen. Maar daar heb je in het dagelijks leven geen last van. Maar nu in koers merk ik wel dat mijn schouder moe begint te worden. Maar daar is ook mee te leven.”

Wat betekent deze zege voor jou? Is het een toevalstreffer of het begin van iets moois?
“Mijn taken binnen de ploeg zijn heel duidelijk: ik trek vaak de sprints aan of ik ben de wegkapitein binnen de ploeg. Dat is ontzettend mooi werk. Ik denk dat ik zo’n vijf keer per jaar voor eigen kans mag rijden. En als het dan lukt zoals gister, is dat fantastisch. Het smaakt zeker naar meer, al zal ik die andere taken met heel veel plezier blijven uitvoeren. Maar als ik nu opnieuw in zo’n situatie kom, weet ik in ieder geval dat ik het kan afmaken. De komende dagen in Langkawi hoop ik nog een keer mee te kunnen zitten.”

Foto (c): Tour de Lankawi