Tekst en Foto's: Jeroen Wielaert

Dinsdag 12 juli

Het is nog heel zonnig aan de start in Escaldes-Engordany en ook op de Envalira. Het verandert meteen na de top. Er hangt dikke mist tegen de hellingen. Hierin kan een heel peloton verdwijnen. Er gebeuren geen ongelukken. Eenmaal beneden is Carcassonne mijn eerste bestemming. Het is zo’n 54 jaar geleden dat ik er voor het eerst kwam, op vakantie met mijn ouders. De middeleeuwse Cité blijft indrukwekkend. Het is er onvermijdelijk wel erg druk met toeristen. Ik scoor twee riddertjes voor op mijn dashboard.

Er zijn andermaal geen Nederlandse renners bij de ontsnapping van de dag. Hollandse vrijbuiterij is iets van vroeger. Matthews wint. Het is nog een eind lopen naar de bus van SKY waar ik Wout Poels wil treffen. Fris gedoucht vertelt hij over hoe goed het gaat. Hij is tevreden met zijn werk voor Froome.

Het is nog twee en een half uur rijden naar mijn onderkomen bij vrienden op hun vakantiepark in Vacquières, boven Nîmes. De barbecue en het bijpraten duren tot middernacht. Moet nog twee stukken tikken. Het wordt 04.40.

Woensdag 13 juli

Eerst naar de Caverne du Pont d’Arc, de aankomst van de tijdrit na de Mont Ventoux. Aankomst bij een grot van 32.000 jaar oud: dat heeft me nieuwsgierig gemaakt. Van oudsher wist ik van de prehistorische grot van Lascaux. Dit blijkt een hele nieuwe te zijn. Het is de replica van een 32.000 jaar oude bergholte die in 1994 is ontdekt. Lascaux hebben ze moeten nabootsen, omdat het veelvuldige bezoek de wanden te vochtig maakte waardoor de beschimmelden. President Hollande heeft de Caverne in april 2015 geopend.

Ik kom onaangekondigd. De man aan de balie belt met de afdeling communicatie. Sophie meldt zich, een aardige blonde persvrouw. Ze gaat me voor op een soort privérondleiding. Ze vertelt me dat er na de opening al 600.000 mensen zijn komen kijken. Het Nederlandse bezoek valt nog tegen, hoewel er toch heel veel vakantiegangers uit de lage landen naar de Ardèche komen.   

Tegen half vijf ga ik met een groep mee de grot in. Hij is niet van echt te onderscheiden, los van de loopvlonders. Het is werkelijk heel goed gedaan: de stalagmieten, de stalactieten, de dierlijke schedels en de verschillende wandbeschilderingen: paarden, neushoorns, handen. Dat hebben de toenmalige jagers hier achtergelaten als bewijs van hun cultuur. Er is nog geen wiel te zien.

Tegen kwart over vijf krijg ik ineens haast om naar buiten te gaan: de finish nadert. Vlot loop ik naar de auto en hoor daar op RMC dat Sagan gewonnen heeft, vlak voor Froome. Wat nu weer? Wat heb ik gemist bij mijn verblijf in oude tijden? Froome blijkt op het laatst slim te zijn mee gesprongen met de Slowaak. Weer geen Hollandse vrijbuiter in de slag…

Het binnenrijden van Montpellier herinnert me eraan dat het centrum heel moeilijk in te komen is. Ik kom even vast te staan in een bocht bij mijn hotel aan de Comédie, het pracht plein met de Opéra. Het is een half uur draaien en keren. Vlak voor tienen is er gelukkig nog een tafel in mijn favoriete straatje met restaurants.

Wim van de Waarsenburg zit er met zijn vrouw. Het is niet voor het eerst dat ik de baas van Movico ontmoet. Al sinds mensenheugenis maken zijn trucks deel uit van het Barnum-circus van de Tour. We praten even over het bericht dat de finish op de Ventoux is geschrapt wegens de sterke wind. Onze herinnering gaat terug naar 2000. Toen lagen alle dranghekken boven op de berg plat tegen de weg. De wagens hadden veel moeite daar. De finish ging toen wel door op de top. Pantani won voor Armstrong. 

Donderdag 14 juli

Heb geen zin in de drukte op de Ventoux, maar rijd wel een eind in de richting. Altijd geweldig om de oude reus te zien liggen. Ik stop in Mazan, niet ver van Bedoin. Installeer me voor een groot scherm in het klassieke Café du Siècle. Honderd meter verder komt de koers voorbij. Ik blijf gewoon voor de tv zitten. Na het passeren vult de kroeg zich met al het volk dat bij de hekken stond. 

Totale verbazing als we met zijn allen Froome naar boven zien hollen. Historisch spektakel! Even daarvoor zat hij nog soeverein in het wiel van luitenant Poels, is daarna in de aanval gegaan met Porte en Mollema. Nu rent hij daar, in paniek omkijkend naar hulp. De gele fiets van Mavic past niet. Eindelijk komt er een auto van SKY met een geschikt exemplaar. Dan is is Froome al meer dan een minuut kwijt. Grote verbazing in het café.

In de auto volg ik het verdere verloop. Dat duurt een klein uur. De jury beslist dat de Engelsman dezelfde tijd krijgt als Mollema. Hij houdt dus het geel. Het wekt de verontwaardiging van commentator Cyrille Guimard op RMC: ‘Mooi is dat. Er is geen regel voor dit soort kwesties, dus verzinnen ze er ter plekke een!’

In Orange ga ik voor twee nachten naar de Villa Aurenjo, het voortreffelijke B&B van een Nederlands stel waar ik goed mee bevriend ben. Het is een zaligheid voor een Tourvolger, maar ook heel geschikt voor toeristen die zelf ook eens de Ventoux op willen fietsen.

Om half twaalf lig ik in bed. Vlak voor ik in slaap val lees ik iets over een aanslag in Nice. 30 doden.

Vrijdag 15 juli

In de ochtend komt een nieuw getal over de tragedie met de vrachtwagen op de Boulevard des Anglais. In 2013 was het nog het toneel van de ploegentijdrit van de Tour. Nu zijn er 84 mensen omgekomen in een moordrit. Het was een geplande aanslag op Quatorze Juillet, de Franse nationale feestdag. Dit was waar ze bang voor waren bij het EK Voetbal en de Tour. Het gebeurde dus aan het slot van het feest.

Op de radio hoor ik dat de tijdrit naar de Caverne gewoon doorgaat. Zo hoort het ook: niet wijken voor geweld. De sfeer in startplaats Bourg-Saint-Andéol is wel enigszins bedrukt. Ernstige gezichten bij de bus van Lotto-Jumbo. De speaker bij het startpodium houdt het heel ingetogen. Het publiek juicht toch wel voor de vertrekkende renners, vooral bij de Franse coureurs.

De Tour gaat de volgende dag weer iets nieuws doen: finishen bij het vogelpark van Vilars-les-Dombes. Het is een eind heen en weer, tot boven Lyon, maar het hoort bij mijn missie voor Radio1.nl. Mijn persbadge is goed voor gratis entree. Ik word begroet door een grote groep kwetterende flamingo’s. Het is de sfeer van een dierentuin: veel gezinnen, huilende kinderen, oma’s en opa’s. Ook al deze mensen gaan door met hun leven, hun uitje. 

Ben op tijd weer in de auto om te horen dat het nog best een leuke middag is geworden voor het Nederlandse wielrennen. Tom Dumoulin wint bij de grot, Bauke Mollema stijgt naar de tweede plaats achter Froome.

Op de weg terug naar Orange staat een bijzondere tekst op de Matrix-borden: ‘Solidarités avec Nice.’ Files genoeg – vakantiedrukte, op weg naar de Middellandse Zee. Alsof er niks gebeurd is. 

Het is lekker eten in het centrum van Orange. Nog een goed glas in Villa Aurenjo en dan gewoon weer aan de slag.  

Zaterdag 16 juli

Reisdoel is de Grand Colombier, de eerste reus in de aanloop naar de Alpengevechten. Ik stop er in Lochieu, dorpje aan het begin van de klim. Het is er weldadig stil, geweldig om dat even te beleven. Boven is het alweer veel drukker met campers.

Ze zullen de berg twee keer opgaan. Ik neem de lacets naar beneden, de bochten die de renners na de eerste doortocht in Culoz nog op moeten. Het is een snelle opeenvolging van steile asfaltkronkels.

Ik hoopte nog op tijd beneden te zijn voor een televisie, ergens in een café. Het wordt toch weer finish luisteren op een krakerig RMC. Vlak bij de flamingo’s wint Cav voor de vierde keer.

Op mijn gemak naar Mâcon, het Hotel de Bourgogne. Een mooi opgeknapt Logis de France.

Zondag 17 juli

Bij de start in Bourg-en-Bresse hang ik wat rond bij de bus van TREK. Het duurt even voordat Bauke Mollema zich laat zien. Er staat een Engelse tv-ploeg op hem te wachten. Ze vragen hem over de Grand Colombier en over het opvallende Nederlandse fietsen. Mollema zegt: ‘Het wordt een harde dag. Maar eens kijken wat de anderen doen. Uiteindelijk telt het resultaat in Parijs. En ja, we hebben veel talent in Nederland.’

Zo blijkt: Tom Dumoulin is in de aanloop naar de gevreesde col mee gesprongen in een kopgroep. Hij gaat er zelfs solo vandoor met nog 60 kilometer te gaan. Op France Info zegt commentator Jeff Bernard, de oude Franse klasbask: ‘Dumoulin is een goeie coureur. Hij kan de Tour winnen. Hij is een goeie tijdrijder en een goeie klimmer.’ Dan hoor je het eens van een ander. Dumoulins vlucht heeft alleen geen kans van slagen. 

Ik ga alvast poolshoogte nemen in Moirans-en-Montagne, vriendelijk dorpje in de Jura dat zich voor het eerst mag verheugen in een Tourstart. Verderop in les Rousses, vlak bij de Col de la Faucille die deze keer niet zal worden aangedaan ben ik de enige voor de televisie in een café. De rest van de mensen zit lekker buiten in de zon.

Op de Grand Colombier wordt het geen historisch spektakel. Er zijn wat mensen weg, Bardet probeert even een ontsnapping uit de kopgroep waar Poels Froome weer stijlvol voorgaat. Jarlinson Pantano wint. Leuk voor het Columbiaanse wielrennen.

Even door Zwitserland op weg naar mijn hotel voor drie dagen in Pontarlier. Ik heb daarvoor gekozen, omdat de hotels in Bern schrikbarend duur zijn. Dan liever op het terras en de chique eetzaal van het oude Grand Hotel in Pontarlier.