Inzet: Foto: © ASO/A.Broadway

Vrijdag 8 juli

Opnieuw loopt een nooit door de Tour bezocht dorp vol. Vrolijke drukte in L’Isle-Jourdain. De Aspin is de enige serieuze Pyrenee, als opening van de bergstrijd. Wout Poels is weer de luitenant voorop voor Froome in de eerste helft van de beklimming.

Ik zie het in de televisiekamer van vrienden Jos en Ellen in hun heerlijke landhuis in het lage groen ten noorden van Pau. Cummings laat weer zien hoe sterk hij is als solist met een glijvlucht naar het Lac de Payolle.

Nog wat gezellig zitten en bijpraten op het terras en dan naar de vertrouwde stad aan de voet van de Pyreneeën. Eerst maar eens kijken bij de oude burcht die op zoveel Tourfoto’s staat door de jaren heen. In zwart-wit, of in kleur: pelotons veranderen van samenstelling en vorm, maar dat kasteel blijft altijd hetzelfde. Dat wil zeggen: wat ze er in de negentiende eeuw van hebben gemaakt bij aanhoudende restauraties.

Het Hotel Montilleul is een goede keuze voor een nacht in Pau. Er is een aardig restaurant vlakbij.

De hoteleigenaar is ook zin eigen personeel. Hij wil wel naar bed, maar het wachten is nog op mijn bezoek uit Utrecht. Ik spreek hem over de langdurige relatie tussen Pau en de Tour. ‘Het is natuurlijk goed,’ zegt hij, ‘maar alleen een start is te weinig. Een aankomst en een start is beter en een rustdag extra is helemaal goed, ook voor ons.’

Mijn gasten hebben nog een kwartier te gaan, het loopt tegen half twaalf. Meneer de hotelbaas moet alweer om half zes op voor het ontbijt. Ik laat de man graag slapen, dus val ik voor hem in als receptionist. Dat bevalt goed. Professioneel laat ik het late bezoek binnen. 

Zaterdag 9 juli

In koers! Met Rob en zijn zoon Peer op de klassieke route van Pau naar Luchon. Zonder de Aubisque. Vind ik altijd jammer, maar de Tourdirectie houdt van variatie en moet ook zorgen dat de renners niet naar doping smachten.

Op de Tourmalet even stoppen voor koffie en broodjes in Barèges. Ik vertel mijn gezelschap over pionier Steines die in 1910 de berg ging verkennen op geschiktheid voor de Tour. Hoe hij in dikke sneeuw boven kwam op zijn Parijse schoenen, hoe hij naar beneden glibberde en tuimelde en dat hij de volgende dag aan Desgrange telegrafeerde dat het in orde was.

Verder de cols over, met krakende Radio Tour en storende Radio Monte Carlo. De grote blijven wel bij elkaar. Poels doet op de Peyeresourde nog goed werd voor Froome. Het is weer een rampdag voor Pinot. Froome verbaast de wereld met zijn wonderlijke acrobatiek. A real Folly!

Het routeboek vermeldt een evacuatie naar Veilha in Spanje, maar als ik ervoor op de rotonde kom aanrijden staat daar een Tourfunctionaris driftig te gebaren dat ik weg moet wezen. 

‘En de evacuatie in het boek dan?’ vraag ik hem.

‘Wegwezen! Eerst de ploegen.’

Klassiek gedoe met regelneven. 

Over de Col de Portillon eindelijk naar Spanje. Veilha blijkt een aardig bergstadje. Het appartement is in orde, net als het eten. Mijn oude NRC-collega Maarten Scholten schuift een tafel naast ons aan met zijn jonge collega Dennis. Er is genoeg Tourstof om over te praten.

Zondag 10 juli

Eerst de Utrechtse boys afzetten bij  het station van Tarbes. Daarna de lange rit naar Andorra, binnendoor via Foix. Het is te lang om nog tijdig in Andorra te zijn, maar dat geeft niet. In Ax-les-Thermes is een goed Grand Café met groot scherm. Daar zie ik hoe het mirakel van Tom Dumoulin zich ontvouwt in een tempeest van regen en hagel. De Limburger rijdt daar naar een van de mooiste Nederlandse overwinningen in de Tourgeschiedenis. De Fransman naast me vindt het mooi, maar geniet er niet zo intens van als ik.

Nog 50 kilometer rijden naar Andorra. Het is voor de derde keer sinds 1997 toen Jan Ullrich er won. De vorige keer had ik er een geweldig luxe hotel voor een discountprijs met een geweldig restaurant op een binnenplaats. Verder kan Andorra me niet boeien. Het is een grote supermarkt voor parfum en horloges, ingebed in de bergen.

Frankrijk-Portugal staat nog op de rol, als afsluiting van het alles overschaduwende EK voetbal. Ik ziet het in een restaurant met groot scherm. Schandelijk hoe Ronaldo er al vroeg uit wordt geschopt. Daarom is het des te leuker dat Portugal kampioen wordt.

Halverwege de wedstrijd komt wielerwetenschapper Adrie van Diemen binnen met niemand minder dan Greg LeMond en zijn Kathy. Even praat ik met ze bij. LeMond is onder de indruk van Tom Dumoulin.

In Andorra wordt het een nachtelijk pandemonium van claxons in een onverwacht vertoon van Portugese feestvreugde op straat. Er blijken fors veel Portugezen in het landje te wonen.

Het wordt half drie voor ik alles door heb naar Hilversum.

Maandag 11 juli

Rustdag in Andorra. Het is heet, over de 30 graden. Ik ben blij dat ik even niet de auto in hoef. Wandel door de winkelstraat, koop een paar voordelige lenzen voor mijn Nikon. Hoop op een Équipe in de Salle de Presse, maar daar doen ze niet meer aan. Had zo graag willen lezen wat ze te melden hadden over Dumoulin en over de Franse voetbalzeperd.

’s Middags persmeeting van Giant. Daarvoor moet ik toch weer met de auto naar een modernistisch gerenoveerd convent bergop in Meritxell. Eerst is er een sponsorshow rond de nieuwe ploegpartner Sunweb. Duurt altijd langer dan journalisten kunnen pruimen.

Christian Prudhomme is ook even langs gekomen. Goed voor de relaties, ook vanwege de nieuwe sponsor. Ik vraag hem zijn oordeel over Dumoulin. De Tourbaas: ‘Hij heeft een mooie toekomst voor zich. Een Tourwinnaar? Weet ik niet direct. Maar als je ziet hoe hij wegreed…’

Contact met Tom zelf dan!

‘Ander mens geworden?’ vraag ik hem.

Hij glimlacht wat, zegt: ‘Nouh…’

Laurens ten Dam naast hem: ‘Heel arrogant geworden!’

Tom: ‘Nah ja, een beetje dan.’

Daarna vult hij een drietal hem voorgehouden telefoon-opnemertjes. Hij zegt: ‘Ik kan nog verbeteren, gelukkig maar.’

Nog maar een etappezege dan maar, de Ventoux bijvoorbeeld?

Tom, direct afwerend: ‘Nee. Dat is een dag voor de tijdrit…’

Wordt het sowieso niet lastiger om nog eens zo’n ontsnapping aan te gaan? De concurrentie weet nu helemaal wie Dumoulin is.

‘Ja, dat wordt lastiger. Nu lieten ze me een paar beurten overslaan…’

Zijn andere ploegen al aan hem aan het trekken?

‘Ik heb nog een contract voor twee jaar. Het gaat ze veel geld kosten om dat af te kopen. En dat is er niet in het wielrennen…’

Toch ook maar eens aan ploegdirecteur Iwan Spekenbrink vragen of ze zich geen zorgen maken dat hij in andermans dienst met de gele trui gaat pronken.

‘Daar ben ik niet bang voor,’ zegt Iwan. Dan, heel duidelijk en open: ‘Het is ons doel niet om Tom vast te houden. Het gaat er om andere jongens klaar te stomen. Dat is ons werk. Het zou niet professioneel zijn als wij alleen een individu willen houden.’

Hij is toch een speciale, ook voor Nederland?

‘Natuurlijk willen we hem houden. We willen de reis wel met hem doorzetten. Hij kan doorgroeien bij ons. Daar heeft hij de mentaliteit en de persoonlijkheid voor.’

En dan een andere ploeg laten profiteren van dat werk?

‘Tegen de tijd dat zijn contract bij ons afloopt zit hij wel aan zijn summum, ook qua leeftijd. Dus we zijn wel tevreden. Tom is een jongen die bij ons past. We hebben met Sunweb ook een goeie nieuwe partner.’

Het is leuke tekst om uit te werken in de bar van Hotel Syracuse. Ik heb kamer 102 (eenpersoonsbed) kunnen omwisselen met 104 (dubbel bed). Heerlijk, het gebulder van bergrivier de Madriu onder het raam.